Na een bijzonder verlopen 2021 staan we op de drempel van een nieuw jaar.
Fijn dat je mijn website regelmatig bezocht hebt, bedankt hiervoor.
Ik wens iedereen een mooi en vooral gezond 2022.
Amsterdam Light Festival
Dit jaar viert het Amsterdam Light Festival haar tiende editie. Weliswaar gelimiteerd door coronaregels, maar toch een volwaardig festival in tegenstelling tot vorig jaar. Er waren toen wel lichtkunstwerken te zien, maar van een vaar- of wandelroute was er geen sprake. Ik ben er vorig jaar niet geweest, ook al omdat je nergens een kop koffie kon drinken onderweg aangezien de horeca dicht moest. Alle voorgaande jaren was ik wel van de partij, en toen een fotomaatje voorstelde om nu weer te gaan was ik gelijk voor. Ook nu zijn er beperkingen, na 17:00 uur geen rondvaarten meer en de horeca gesloten, maar je mag nog wel vrij wandelen langs de route. En gelukkig mogen de lichtjes tot 22:00 uur aan zodat het toch nog de moeite waard is om erheen te reizen. Om het jubileumjaar te vieren zijn er geen nieuwe kunstwerken, maar een selectie uit de afgelopen 10 jaar geplaatste werken. Dus soms een feest van herkenning, maar ook wel een andere blik op sommige werken omdat de locatie anders is.
Een van de werken die nu naar mijn idee een betere plek heeft was de BUNCH OF TULIPS, van Koros Design. Vorige keer tegen een brug in een gracht, nu bij dit markante sluiswachtershuisje.
Dit kunstwerk was op de eerste editie een van de grote aandachttrekkers en hing toen op dezelfde plek, boven de Amstel naast de Stopera van Amsterdam. Het heet 1.26 AMSTERDAM, van Janet Echelman. De gedachte hierachter is lastig te achterhalen, op de site van het ALF zit deze info achter een betaalmuur. Beetje jammer, maar ergens begrijp ik het wel.
Ook dit kunstwerk was de vorige keer op de magere brug te zien, logisch want daar is er maar één van. De titel is NACHT TEKENING, van Krijn de Koning en spreekt min of meer voor zichzelf.
Het toch wel aparte kunstwerk WHOLE HOLE, van Vendel & De Wolf, was de vorige keer meer verscholen onder de boog van een brug en half zichtbaar voor de wandelaar. Nu geheel zichtbaar is het toch wat spannender, temeer daar de flikkerende lichtjes een soort beweging simuleren naar de brug toe. Het lijkt dan of je in de tunnel gezogen wordt door het licht, eenmaal erin gaat het licht dan plots uit. Beetje het idee dat je in een zwart gat werd gezogen.
Midden boven op de brug gaf ook een leuk beeld van WHOLE HOLE, en net voordat het licht uitgaat had ik al afgedrukt om het bootje mee in beeld te nemen. Mazzel, wat het was al na 17:00 uur en heel weinig boten meer op de route.
Op het sluizencomplex in de Amstel is de maan neergedaald, MOONBURN, van Stichting Barstow. Ik vond dit een leukere plek als destijds boven op het stadhuis. Nu heb je ook nog een mooie reflectie op het water erbij.
De nu volgende kunstwerken waren gesitueerd in een gracht rondom Artis, helaas is dit een heel donkere omgeving. Normaal waren de werken op de grachtengordel geplaatst, en dan heb je aan weerszijden verlichting door de lantaarns en huizen op de kade. Nu was het aardedonker en dat gaf veel overstraling door de toch wel felle lichten in de duisternis. Ook voor de wandelaars langs de route was dit minder aantrekkelijk. Maar door gebruik te maken van een passerende tram over de brug heb ik toch nog een aardig beeld van de BRIDGE OF THE RAINBOW, door Gilbert Moity kunnen maken.
Het volgende object in deze duistere omgeving was ook weer een uitdaging voor de fotograaf, fel wit licht en een saaie achtergrond bij deze TALKING HEADS, gemaakt door Viktor Vicsek. De oorspronkelijke plaatsing op de Herengracht in 2015 was aantrekkelijker dan nu, in ieder geval voor de fotografie. Nu maar hopen dat het gesprek wat vrolijker is dan deze donkere plek.
Het gaat nu wat romantischer worden, tenminste als je niet dit bed uitrolt in je slaap. Niettemin ziet dit hemelbed er aantrekkelijk uit voor een nachtje op de gracht. Rustig dobberend in slaap vallen. PAS ENCORE MON HISTOIRE, bedacht door Vincent Olinet.
Maar eerst gaan we nog een sterrennacht tegemoet, STARRY NIGHT, verbeeld door Ivana Jelić & Pavle Petrović.
Pluk een uitgebloeide paardenbloem, adem diep in en blaas de pluisjes eraf. Nu mag je een wens doen, LIGHT A WISH, door de OGE Group.
Nu we het toch over wensen hebben, een keer het Noorderlicht zien is een wens van velen. Grijp je kans om dit op het Amsterdam Light Festival mee te maken. Misschien is het echte verschijnsel spannender, maar hier kun je alvast een voorproefje nemen. NORTHERN LIGHT, van Aleksandra Stratimirovic.
Het laatste lichtkunstwerk op onze route heeft tot doel om de architectuur van de verlichtte brug te accentueren. MR. J.J. VAN DE VELDEBRUG, kunstenaar Peter Vink. Overigens heb ik niet alle kunstwerken in beeld gebracht, wie zelf nog een bezoek wil brengen heeft dus nog niet alles gezien in deze blog.
Terwijl ik dit blog schrijf is er aangekondigd dat Nederland voorlopig weer in lockdown gaat. Kort gezegd betekent dit dat het festival voorlopig alleen wandelend te bewonderen is. Geen rondvaarten of georganiseerde activiteiten in ieder geval t/m 14 januari. De lichtjes gaan wel aan van 17:00 tot 22:00 uur. Kijk op de website van de organisatie als je nog een bezoek in gedachten hebt wat er wel mogelijk is.
◊.◊.◊
6 Comments
Strand op Texel
Het vorige blog bezocht ik op Texel De Slufter, nu neem ik je mee naar het strand. In de loop van de week vakantie bezocht ik het strand onder verschillende weersomstandigheden, soms winderig, soms met zon.
Al wandelend langs het strand zie je soms een groepje meeuwen op een droog plekje wat lummelen.
Op een middag stond er een flinke wind en nam ik een kijkje op het strand waar het toevallig ook hoogwater was. Het water kwam bijna tot aan het duin en de branding zorgde voor veel schuim. De zon was al bijna onder en gaf al wat oranjerode tinten aan de bewolking.
Hier zie je duidelijk dat het water erg hoog kwam, deze strandpalen staan maar enkele meters van het duin af.
De zonsondergang geeft mooie tinten aan de bewolking.
Ik verlaat het strand, je ziet dat de zee bijna de voet van de strandpaviljoens heeft bereikt. De volgende dag zag ik dat het water voorbij de trappen van de paviljoens was geweest.
Een andere dag bij zonnig weer ziet het strand er veel anders uit, hier zie je de jonge duintjes die bij de strekdam van Eierland zijn ontstaan. De in 1995 gebouwde strekdam en de daarbij uitgevoerde zandsuppletie zorgen voor de groei van nieuwe duintjes en verbreding van het strand.
De wind zorgt voor mooie patronen in het ongerepte zand.
Lopend langs de vloedlijn op het strand voorbij de vuurtoren lijkt het alsof de golven met een (lekke) bal spelen.
Maar bij nadere beschouwing blijkt dat een aangespoelde Zeepaddenstoel, Rhizostoma pulmo in het Latijn. Ziet er wel vriendelijk uit zo.
Het is niet altijd even zonnig, tijdens deze wandeling stond er een stevige wind in de rug, het zand stuift dan lekker over het strand.
Net na een regenbui jaagt de wind het zand en de wandelaars vooruit.
Gelukkig lag er nog een opkikkertje voor de wandelaars op het strand.
◊.◊.◊
5 Comments
Texel, De Slufter
Enkele weken geleden was ik met vrienden een weekje op Texel, even lekker wandelen en uitwaaien. Op een van de wandelingen bezochten wij de Slufter, één van de mooiste stukjes natuur in Nederland maar zeker ook op Texel. We schrijven november, dus geen zomerse beelden maar wel een wisselend bewolkte dag met regelmatig een zonnetje. Dat zorgt weer voor wisselende indrukken van het landschap, is de zon even weg dan ervaar je hetzelfde landschap net even anders en dat komt in dit blog ook aan bod.
Om de slufter te bereiken moet je even een duin beklimmen en eenmaal boven krijg je gelijk een fraai uitzicht over het gebied. Ik drukte af net op het moment dat de zon vanaf de zeereep het gebied begint op te lichten. Het strandgedeelte is al zonnig, het land in de schaduw van de bewolking.
Even later ligt vrijwel de hele slufter in de zon en het strand in de schaduw, ziet er dan toch net wat anders uit.
We lopen naar beneden het gebied in, ondertussen trekt er een grijze bewolking over ons heen. Er dreigt regen. Maar achterom kijkend lijkt het dan weer net of de kudde schapen op het duin in een spotlicht staan.
De regen valt mee, het blijft droog maar de overschuivende bui boven de duinen links van ons trekt nog wel even de aandacht.
Ondertussen zijn wij bijna bij het strand gekomen en zien de doorbrekende zon het duin aan de noordkant mooi uitlichtten. Zelf sta ik hier nog in de schaduw.
Even wachten en sta ik zelf ook weer in de zon en ziet het er plots veel anders uit op dezelfde plek.
Wij lopen nog wat verder naar de geul die voor de wandelaars een onneembaar obstakel is als je naar het noorden van het strand wil lopen. Niet alleen vanwege de natte voeten, maar de stroming lijkt ook gevaarlijk.
Of dacht je dat dat wel meevalt? Ik ga nog wat dichterbij staan. Recht voor ons de Noordzee, links het strand richting het zuiden van Texel. Op mij maakte deze geul een wat grimmige indruk door de net weer verdwenen zon op deze plek.
Wij lopen weer terug en kijken nog even opzij waar de zon al weer over de slufter schijnt.
Onderweg lopen wij langs een kreek tussen de lage duintjes, ook hier speelt de zon met licht en schaduw.
Wij zijn bijna weer bij ons startpunt en kijken nog even achterom richting Noordzee over de slufter. De lage zon speelt mooi met licht en schaduw. De onderbreking in de duinen, ongeveer in het midden, is het strand met de geul waar wij zojuist waren.
Nog eenmaal de Slufter in de volle zon vanaf een hoger standpunt, ik blijf het een fascinerend landschap vinden. Bijna niet voorstelbaar dat dit gebied bij storm en hoog water geheel vol kan lopen. Misschien komt de gelegenheid nog wel eens om dat te aanschouwen.
◊.◊.◊
5 CommentsSpechtinktzwam
Ik ben gek op fotogenieke zwammen of 🍄, en vernam dat de in onze omgeving zeldzame spechtinktzwam gesignaleerd was. Dan gaat er toch iets kriebelen bij me en toen er een kennis voorstelde naar het plekje toe te gaan was dat snel beslist. De spechtinktzwam heeft een donkerbruine tot (licht)grijze ei- of kegelvormige hoed en kan een diameter van 4 tot 8 centimeter bereiken. Bij het uitgroeien van de hoed ontstaat er een patroon wat doet denken aan de veren van de grote bonte specht. Vandaar de naamgeving, met de vogel zelf heeft het niets te maken. De paddenstoel wordt 4 tot 6 cm hoog, is misschien eetbaar maar schijnt zeer onsmakelijk te zijn. Beter dus om hem te laten staan en van de schoonheid te genieten.
Eenmaal aangekomen op de plek waar de zwammen groeien ontdekten wij er vier exemplaren, waarvan er één in een geboortestadium verkeerde.
Maar ook een wat volwassener exemplaren konden wij bewonderen.
Je zou bijna denken dat hier een specht aan het werk is geweest. 😉 
Als de zwam het volwassen stadium heeft bereikt is de hoed bijna vlak getrokken en vormen zich inktdruppels aan de rand en verteerd de hoed langzaam en sterft de zwam. Maar voor die tijd is de zwam heel fotogeniek.
Nog even wat dichterbij gekropen… 
En als afsluiter een enkele inktdruppel.
◊.◊.◊
7 Comments